Styfi Jan (1841–1921), drzeworytnik.
Ur. w styczniu w Warszawie (niekiedy podawany błędnie r. 1839), był synem Hipolita, grawera, i Joanny z Kaczyńskich. Miał braci Józefa (zob.) i Arkadiusza.
Jako piętnastolatek rozpoczął S. naukę w pracowni rytowniczej, prowadzonej w Warszawie przez Jana Minheimera, gdzie pod kierunkiem Edwarda De la Haye kształcił się w drzeworytnictwie (ksylografii). Równocześnie w l. 1856–7 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Pierwsze prace S-ego pojawiły się w r. 1857 w „Kalendarzu Warszawskim” Józefa Ungra i kalendarzach Jana Jaworskiego. Dzięki pomocy Ungra wyjechał S. na dalszą naukę do Lipska. Po powrocie podjął w r. 1859 pracę w nowo powstałym, a wydawanym przez Ungra, „Tygodniku Ilustrowanym”; już w numerze drugim zadebiutował rysunkiem Widok kościoła w Skępem. W r. 1860 został pierwszym kierownikiem drzeworytni tego pisma. Prowadził w Warszawie z Aleksandrem Regulskim własną pracownię drzeworytniczą (początkowo przy ul. Chmielnej, od r. 1867 przy ul. Krakowskie Przedmieście); kształcił w niej uczniów m.in. Józefa Holewińskiego, a od 1 II 1865 także uczennice, m.in. Wandę z Wójcickich Styfi, Elżbietę Nawroczyńską i Marię Baczewską. Z okresu współpracy z Regulskim pochodzi kilka wspólnie z nim sygnowanych drzeworytów S-ego. W r. 1865 odszedł z „Tygodnika Ilustrowanego” i objął kierownictwo drzeworytni „Kłosów”. Sztychował także pojedyncze ilustracje do książek, m.in. do: „Ilustrowanego skarbczyka polskiego” Marii Ilnickiej (W. 1861), „Ilustrowanego abecadlnika historycznego” Teofila Nowosielskiego (W. 1862), „Bajek i powiastek” Stanisława Jachowicza (W. 1871), „Albumu Jana Matejki” (W. 1876), „Klechdy” Kazimierza Władysława Wójcickiego (W. 1876) „Księgi jubileuszowej J. I. Kraszewskiego” (W. 1880), „Jana Sobieskiego” Józefa Łoskiego i „Marii” Antoniego Malczewskiego (obie, W. 1883). Sam przeniósł na klocki drzeworytnicze ilustracje do „Z rodzinnej zagrody” Wójcickiego (W. 1877) i „Lirnika polskiego” Wandy Żeleńskiej (W. 1883). W l. sześćdziesiątych kilkakrotnie pokazywał drzeworyty na wystawach w TZSP (m.in. portrety Heleny Modrzejewskiej, Jana Matejki i Zofii Potockiej wg rysunków Franciszka Tegazzo). W r. 1873 na Wystawie Powszechnej w Wiedniu otrzymał za swe drzeworyty nagrodę. Od r. 1877 ponownie prowadził drzeworytnię w Warszawie, tym razem z Andrzejem Zajkowskim; wspólnie sygnowali niektóre drzeworyty. Po kilku latach S. musiał pracownię zlikwidować. W okresie największej aktywności zawodowej wykonał klocki drzeworytnicze do winiet „Kłosów” i „Tygodnika Powszechnego” (wg projektu Ksawerego Pillatiego) oraz publikował drzeworyty (reprodukcyjne i własne) w licznych czasopismach (m.in. „Biesiada Liter.”, „Tyg. Powsz.”, „Wędrowiec”). W r. 1890, po upadku „Kłosów”, powrócił S. do drzeworytni „Tygodnika Ilustrowanego”, jednak ze względu na wprowadzanie nowych technik reprodukcyjnych wykonywał coraz mniej ilustracji.
S. ciął drzeworyty sztorcowe. Był przede wszystkim rytownikiem reprodukującym obrazy i rysunki innych autorów, m.in. Józefa Chełmońskiego, Walerego Eliasza-Radzikowskiego, Wojciecha Gersona, Aleksandra Gierymskiego, Aleksandra Gryglewskiego, Juliusza Kossaka, Franciszka Kostrzewskiego, Jana Matejki i Pillatiego. Jego drzeworyty odznaczały się wiernością wobec oryginałów; zamieszczonym w „Albumie Matejki” reprodukcjom obrazów „Unia Lubelska” i „Stefan Batory pod Pskowem” poświęcił S. po sześć miesięcy pracy. Drzeworyty autorskie S-ego przedstawiały widoki miast i budowli oraz rodzajowe ujęcia chłopów, m.in. z Mazowsza i okolic Skalbmierza, w charakterystycznych ubiorach; ilustrował też baśnie i legendy, m.in. historię o diable Borucie (drzeworyty wydawane także jako pocztówki i druki ulotne). W „Tygodniku Ilustrowanym” i „Kłosach” najwięcej opublikował reprodukcji portretów. Zmarł 5 III 1921 w Warszawie, pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim.
Od ok. r. 1865 był S. żonaty ze swą uczennicą, Wandą z Wójcickich (zm. 1914), córką literata, wydawcy i folklorysty, Kazimierza Władysława Wójcickiego, w małżeństwie tym miał syna.
Odbitki prac S-ego znajdują się m.in. w zbiorach Muzeów Narodowych w Krakowie i Warszawie.
Grajewski, Bibliogr. ilustracji; Słown. Pracowników Książki Pol. (liczne nieścisłości); Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler; Miłośnicy grafiki i ich kolekcje w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, W. 2006; – Banach A., Polska książka ilustrowana 1800–1900, Kr. 1959; Czarnocka I., Półtora wieku grafiki polskiej, W. 1962; Opałek M., Drzeworyt w czasopismach polskich XIX stulecia, Wr. 1949; Wiercińska, Katalog prac TZSP; – „Bibl. Warsz.” 1865 t. 2 s. 311, 1873 t. 4 s. 171; „Kur. Warsz.” 1866 nr 84 s. 456, 1867 nr 84 s. 506, 1921 nr 67, 68 (nekrologi, H. Piątkowski); „Tyg. Ilustr. 1876 nr 50 s. 375; „Wędrowiec” T. 14: 1876 nr 363 s. 383.
Joanna Daranowska-Łukaszewska